اسمش اَرو (Arrow) بود. هیچ خوشش نمی‌اومد اسب‌های دیگه جلوتر از اون راه برن. هر اسبی که جلوش می‌‌اومد رو از پشت گاز می‌گرفت. هر جایی هم که راه می‌داد از صف مستقیم اسبها بیرون می‌زد، و یک راهی می‌رفت که بتونه از بقیه جلو بزنه. از مربی تعلیمش که پرسیدم گفت اسبها هم مثل آدم‌ها خلقیات متفاوتی دارن. اَرو ذاتش رهبره. از اینکه دنباله‌روی اسب‌های دیگه باشه خوشش نمی‌آد، این کارا رو می‌کنه تا برتریشو به اسب‌های دیگه ثابت کنه.
مشابه همین رفتار رو از الاغی دیدم که توی کوه‌های ورزقان سوارش بودم. دوم بودن تو کتش نمی‌رفت. وقتی همگی داشتیم از کوه پایین می‌آمدیم ده متری جلوتر از بقیه راه می‌رفت و به محض این هم که الاغی بهش نزدیک می‌شد سرعتشو زیاد می‌کرد تا یه وقت اون یکی جلو نزنه. الاغ رقیب که از دیدش خارج می‌شد دوباره سرخوش و آروم به راهش ادامه می‌داد.
چاره چیه؟ باید به خلقیات موجودات احترام گذاشت 😊
نرگس ...
